Hoe meer research ik deed voor het Borderline project, hoe groter mijn fascinatie werd naar grensgebieden en hun bewoners. Wat me vooral hierbij intrigeerde, was de manier waarop mensen zichzelf definiëren en hoe identiteit vaak wordt gemeten op basis van latente verschillen met de andere. Zo belandde ik in (Noord-)Ierland, misschien wel het meest gekende grensconflict in Europa. Wat me meteen opviel was de openheid, de humor en het optimisme van de eilandbewoners. Nagenoeg iedereen stond me vriendelijk en vrijmoedig te woord. Het feit dat ik geen local was, speelde misschien wel in mijn voordeel, ik koos immers geen partij. Al moest ik vaak mijn oren spitsen om  hun sappige accent te begrijpen, leek dit geen onoverkomelijk obstakel te zijn. Voor mij een revelatie, want in Vlaanderen zijn mensen vaak iets meer op hun hoede voor die onbekende die met haar camera door hun straat doolt. Het was soms moeilijk voor te stelen dat dit openhartige volk, een donkere geschiedenis van intens conflict met zich meedraagt.

Een grens heeft sowieso iets contradictorisch;  Ze verdeelt en verbindt tegelijkertijd. Net die dynamiek komt op het Ierse eiland bijzonder sterk bovendrijven.

Het conflict, of anders gezegd de scheiding van Ieren en Noord-Ieren mag dan misschien principieel gebaseerd zijn op een oud conflict over landgebruik en religie, vandaag sluimeren er andere, vaak verdoken beweeggronden: angst om de eigen identiteit de verliezen, zij het door open grenzen of vreemde regimes. De eigen cultuur, religie en identiteit staat onder druk en dat vraagt om instant actie. “Make …. Great again” is de ambigue leuze van vele nationalisten op deze wereld geworden want de drang naar nationale eenheid, lijkt gemeenschappen vooral uiteen te drijven in voor -en tegenstanders. Iets tussen die 2 uitersten lijkt hoe langer hoe minder mogelijk. In die zin representeert de hele Brexit-sage de universele tendens om terug te plooien op eigen gemeenschap, cultuur en religie, waarbij we het verleden creatief gebruiken om onze argumenten kracht bij te zetten. 

Mijn film speelt zich volledig af op en rond de ferry die heen en weer vaart tussen Ierland en Noord-Ierland over een glaciaal Fjord aan de oostkust. Ik was meteen overtuigd dat dit de ideale arena was om mijn verhaal te vertellen. De veelheid van mensen en opinies die op deze kleine, prachtige plek samenkomen, representeren voor mij veel meer dan eender welk lokaal grensconflict op een welbepaald eiland. Mijn film vertelt het universele verhaal van hoe de mens zijn identiteit probeert te definiëren en daarbij gesterkt wordt door de nabijheid van zijn tegenpool. 

Als maker speelt de kwetsbaarheid en de relativiteit van de mens een constante rol in mijn werk. Hoe we betekenis proberen te geven aan onszelf in het zeer korte tijdbestek dat we mogen innemen, daarbij gesterkt door een onmetelijke historie van heldhaftige voorouders en rijke tradities die door elke ader van onze gemeenschap stromen. Vooral het angstvallige gedrag dat hieruit voortvloeit is een oneindige bron aan verhalen. 

Ik heb met Four Seasons in a Day altijd een gelaagde film voor ogen gehad. Niet de snelle  ‘journalistieke’ hap waarbij tegengestelde posities recht tegenover elkaar worden geplaatst. 

Mijn film duikt net in de grijze zone tussen die tegengestelde standpunten, ze verbeeldt hoe veranderlijk verhalen en emoties zijn. Daarbij ben ik constant op zoek gegaan naar de juiste balans. Deze documentairefilm is dan ook mijn interpretatie van dit diepgeworteld en tegelijk zo universeel conflict. Hierbij neem ik zelf  geen politieke stelling in. Ik wil vooral de complexiteit van dit conflict en de mensheid verbeelden vanuit een veelheid aan echte karakters, meningen en emoties. Door veel tijd met mijn personages door te brengen en de omringende wereld vanuit hun ogen te tonen, worden hun gevoelens en emoties tastbaar. Met deze film wil ik een ongecompliceerde link creëren tussen hun verhaal en de kijker, waar die zich ook op deze wereld moge bevinden.

Deze film is dan ook geen statement, eerder een vriendelijke uitnodiging.