Lena wacht op het moment dat ze weer naar huis mag. Ze werd voor 3 jaar uit Wit-Rusland verbannen omdat ze als mensenrechtenactivist de aandacht iets te veel had getrokken van de autoriteiten. Ze zit haar ballingschap ironisch genoeg heel dicht bij de grens uit, in Vilnius, de Litouwse hoofdstad die maar 30 km van de Wit-Russische grens ligt. Toch voelt haar thuis erg veraf. Toen ze een uitstapje maakte langs de grens, kon ze door het hek in de verte haar eigen huis zien. Haar thuisland heeft haar in het diepste van haar ziel weten te raken. Het verlangen om weer in Wit-Rusland te zijn, is onbeschrijfelijk.

Hebben ze haar hierdoor het zwijgen weten op te leggen?