Het maken van deze film over de rivier Kupa-canyon heeft me naar een grensgebied gebracht waar ik getuige ben geweest van een geleidelijke transformatie van een gemeenschap, over een periode van vier jaar. De regio is doormidden gesneden door prikkeldraad – wat niemand wilde, maar waar iedereen mee moet leven.

Hier maakt het vrije Europa zijn bewustzijn duidelijk door bureaucratisch om te gaan met een uitdaging die te groot is om te worden opgelost door eenvoudige aangeboden besluiten.

Een gemeenschap die nog maar kort samenleefde, wordt nu twee gemeenschappen die worden gedefinieerd als “wij en zij”.

Ik zie dit filmverhaal als een belangrijk verhaal, omdat de veranderingen die in Europa op grote schaal plaatsvinden, hier ook gebeuren, op een klein en zeer indicatief niveau.

Als filmmaker vind ik dat we ons juist tot dit soort situaties moeten aangetrokken voelen, omdat we nog niet alle lagen en de betekenis kennen van de veranderingen die zich vlak voor onze neus afspelen.

Ik heb het gevoel dat het zowel een verplichting als een voorrecht was om een crew en een kans te hebben om dit moment in de tijd te documenteren.